<h1><center><em>Mallou un peixe</em></center></h1>

     Corría o verán do ano corenta na Illa de Arousa. Como cada día á tardiña o Falcón, un pequeno barco do racú, prepárase pra sair ó mar.

     Á fronte da tripulación está o señor Ricardo, que tiña fama de ser un dos mellores patróns da Ría. Prá última hora da tarde decide poñer rumbo a Pragheiros, polo carreiro de Sagres. Alí espera tomar unha boa marea de caixas de sardiñas, que abundan neses días.

     Chegan ó lugar á noitiña pero o piquero da tripulación non é quen de ollar banco de peixe algún. Daquela o señor Ricardo, guiado pola súa sempre certeira experiencia, decide poner rumbo Norte.

     Levaban unha hora navegando amodiño cando o piquero divisou un bó banco de peixe. “Ardía o mar”, como din os mariñeiros cando as sardiñas andan arrente da superficie, e a luz da Lúa fainas resplandecer. Coa espectaviva da enchente de peixe que ían tomar, o señor Ricardo manda arriar rápidamente a chalana pra comezar a rodear a mancha de peixe co aparello.

     Mais de repente, o banco de sardiña esvaécese no fondo do mar diante dos ollos de toda a tripulación, que queda abraiada. Comentan o estrano suceso mentres recollen o aparello a bordo sen tomar nada, nin tan siquera o chegaran a largar, e sen dar créto ó que vén de acontecer, que nunca lles sucedera antes. En fin, non queda outra que seguir a buscar pola zona por ese banco de sardiñas que se lle acaba de escurrir antre os dedos.

     Non pasara moito tempo ata que o piquero volve a poñer en guardia ó Señor Ricardo e a toda a tripulación do Falcón: “banco de peixe a proa”, avisa o emocionado vixía.

     - "Pode ser o mesmo cardume que escapou hai un pouco, mais desta vez non vai a haber quen vos safe", pensou o patrón, que xa daba as ordes precisas para esta segunda tentativa, e ata botaba contas das caixas que ían tomar, porque a mancha que se divisaba metía medo do grande que era… O arrollo era tremendo, debido a que aínda lle acordaba a todos o que sucedera un par de horas antes, e non querían que volvera a pasar mais.

     Mais, para asombro duns e doutros, aínda non remataran cós preparativos para o segundo lance cando a inmensa mancha de peixe vólveselle a esvaecer diante dos fuciños, tan repentinamente coma da outra vez. O patrón do Falcón, desconcertado, pasa da sorpresa ós xuramentos, pois nunca tal lle sucedera. Matinaba pra sí onde carallo estaba o fallo pra que pasara esta contrariedade por dúas veces xa. O señor Ricardo semellaba nervioso, mais estába convencido de que volverán atopar o banco, polo que mantén fixo o rumbo Norte.

     Están a altura de Fisterra cando o piquero volve por terceira vez a ollar dende a proa do barco unha gran mancha de peixe. E veña a repetiren a manobra. Arrodean o banco de peixe co aparello pero... cando pensan que nesta ocasión todo vai saíndo a xeito, acontece algo mais incrible aínda.

     Desta vez a mancha de peixe non se esvaece no fondo senón que se percibe con claridade como a súa sombra se aproxima a superficie ata que de repente, ante os atónitos ollos coma pratos do patrón, piquero e tripulación, vai collendo forma unha “cousa” que comeza a emerxer da auga. A descomunal mancha de peixe acababa de se converter nun submarino, que xa aboiaba diante dos atordoados ollos que os mariñeiros fregan e refregan sen dar créto.

     - Pero qué carallo é eso! bérralle o señor Ricardo á sua tripulación que, có queixo no chan e cós ollos chispeando mais aínda que cando arde o mar, asisten ó espectáculo do  “peixe” que veñen de tomar.

     Polas marcas que puderon apreciar no costado da torre do submarino, decatáronse de que era inconfundiblemente alemán. De súpeto, ábrese a escotilla, e do alto da torreta non sae ningún alemán, senón un galego que berra cara a éles:

     - A ver a qué carrallo andades, que levades toda a noite detrás de nós. Querémonos situar no punto de aprovisionamento e por culpa vosa non hai maneira. Xa podedes levar o lume de aquí!

     - Confundímosvos cun banco de peixe,  xustifícalle o Señor Ricardo ó irritado tripulante do submarino. 

     - Pois máis vos vale liscar daquí e non encabrear ós alemans que teño aquí embaixo, porque podédelo pasar moi mal... O que falaba era un dos patróns galegos que os alemáns incorporaban ás veces coa tripulación dos seus submarinos para maniobraren arrente da nósa costa, pola utilidade que o seu dominio déla lles aportaba pra levar a cabo os aprovisionamentos que os nazis efectuaban con frecuencia nas Rías galegas durante a Segunda Guerra Mundial.

    Ó chegar a porto poucos creían a historia que contaba a tripulación do Falcón. Oficialmente a España de Franco non entrara na Segunda Guerra Mundial, ainda que os nosos mariñeiros eran ás veces testigos de cómo dun xeito clandestino e oficioso apoiábase a intendencia dos submarinos nazis, có que se facilitaban as súas actividades bélicas afundindo calquera buque aliado que desafiara cruzar o Atlántico.

     Un par de anos máis tarde escoitouse pola Arousa a nova de que a Marina inglesa afundira un submarino alemán á altura das Cíes. Quizais fose o que xa “pescara” o señor Ricardo, ainda que iso nunca o saberemos.