<h1><center>Submarinos alemáns arredor</center></h1>

     Imos relatar deseguido uns curiosos eventos vividos por un veciño nóso, o Señor José de Farrapos, de cando fixera a marina no destructor da Armada "Almirante Valdés" nos primeiros anos logo do remate da guerra civil. Daquela producíanse a cotío incómodas "visitas" de submarinos alemáns ás costas españolas que, como poderemos deducir contaban case sempre coa tolerancia do réxime da dictadura. 

     Cóntenos Señor José, cóntenos...

     ... Pois ben, unha das historias que pasamos foi a de que cando rematou a guerra civil, comezaron a aparecer barcos con combustible preto das costas, pero a nos non nos daban gas alí, nós tiñamos que ir ós surtidores dos portos en terra. E enton enterámonos de que eran prós barcos alemáns da guerra mundial que viñan facer suministro a esas zonas onde a autoridade lle cedía esa posibilidad de facer gas aí, aínda que o gas era aleman.

Destructor "Almirante Valdés"

     E resulta que andando ó mar por aí, en Vigo foi onde primeiro os vin, vinos en Marín, vinos en Vilagarcía, e vinos mais ó norte alá na Ría de Muros, vimos outro por Fisterra, e fumos vendo algúns mais deses submarinos.
     Tanto é así que por exemplo no ano 41 ou 42, xa non lembro exacto, no destructor Almirante Valdés mandáronnos de gardacostas para Santander con esa misión, de que non se achegaran os submarinos alemáns a facer gas en augas españolas, aínda que ó final como veremos, non fixemos nada. Fumos dous destructores, un era o Jorge Juan e o outro era o Almirante Valdés que era onde iba eu.

     Chegamos a Santander, pero aínda ben non amarramos, xa tuvemos que saír pró mar. Aínda que xa caía a noite, saímos pró mar. Non saíramos mais que duas millas pa fora de Santander, e xa collemos un submarino, alá os Jefes déronlle o alto, parou o submarino e saleu a flote, saíron a falar con nós, e dixemoslle que nos seguira, e segueunos, pero él polo fondo aínda. En canto chegamos ó porto de Santander, metemos o submarino entre os dous barcos e os nósos buzos amarráronlle unhas cadeas ás helices, e trincárono con cabos ó Jorge Juan por un lado e a nós polo outro, tanto a proa como a popa de xeito que quedou firme, preso.

Destructor "Jorge Juan"

     Pero o simpático do conto é que cando nos levantamos á mañan seguinte, pois resulta que non estaba o submarino.
     O submarino marchara...
     ...tranquilamente.
Pregunta aquí e alá, e nada, eu ó primeiro que lle preguntei foi a un oficial, un alférez de navío:
     - e logo o submarino a onde foi?
     - Ah, ya se marchó, ya se marchó...
     E funlle preguntando a outros, ata que cheguei ós que fixeron a última guardia, a que chega ó día, que lle chaman a "alba" non?, e pregunteille:
     - Tí non estuveches á mañan de guardia?
     - Si.
     - E qué foi do submarino?
     - Aaaah, cando nós salimos pra alí a relevar ós outros, díxonos o oficial de guardia: "vós ídevos pró sollado, onde estabades volvedes outra vez prá alí, a vosa guardia xa está feita."

     Fóronse deitar outra vez os fulanos ata que lle tocara diana, que había que levantarse, e o submarino desapareceu...

Un submarino alemán daqueles anos

     Pero os barcos alemáns seguiron vindo a suministrar ós submarinos, tanto é así que houbo un petroleiro alemán que se "escacharrou" aquí, e que viña surtir a eses puntos que tiñan, viña perseguido por uns barcos de guerra aliados, un americano e mais un inglés, que lle "lascaron", e que tamén nos seguiron a nós, que por certo eu tamén fun "jalardonado" porque tuvemos que dispararlle a un barco dos aliados, un barco norteamericano, que era un acorazado tremendo... debía ter unha cota de plancha así... de blindaxe, porque eu dinlle unha chea de tiros de balas de ametralladora, e non lle fixeron nin mella.

     - Disparoulle vostede?
     
     Si, dispareille eu, tanto é así que os destructores tiñamos unhas ametralladoras que viñan de estar tiradas durante a guerra civil, abandonadas pola zona roja nunhas praias que había en francia, preto da fronteira española... sabía como lle chamaban, pero ajora non me vén o nome.

     E aquelas ametralladoras conócese que non se usaron, nin se limparon, nin carallos, e enton encasquillábanse pero eu dinme conta unha vez estándoa a limpar, que se encasquillaba con facilidade, e dinlle có truco para poder volver a tirar, teñen unha especie dunha media tuerca entre o canón e o montaxe da "bicicleta" que ó non acabar de facer o movemento de rotación, paraba. Entón eu botáballe a man, e sacaballe un cuarto de volta, tocaballe "a aquelo", e xa seguía disparando.

     Bueno pois nós tiñamos todos cinco peines... non, seis peines, un xa iba cargado e os outros cinco iban no cargador, e tireille todas as balas da miña ametralladora, e despois tuven que tirar as das outras tres ametralladoras que había.

     E despois ó día seguinte tuven que ir prós outros barcos... de técnico!
Tuven que ir porque lles pasaba o mesmo. Buenóoo un escándalo, a todos lle pasaba o mesmo, encasquillábanse. E mira que eran sete ou oito destructores alí onde estabamos, e todos igoal.

     En fin, que ninguén lle dera có truco, e por eso estaban tan contentos conmigo, que ata me saudaban pola s rúas cando baixabamos a terra. E isto foi todo...

     Grazas Sr. José.

     Por estes relatos semella que o goberno franquista estábase xogando o tipo, ó permitir o uso de augas propias (que en teoría eran dun país neutral na II Guerra Mundial) onde barcos e submarinos alemáns repostaban con toda tranquilidade. Cecais a orde que recibira o barco do nóso veciño de apresar algún submarino deses fora para "cubrir o expediente" ante os aliados, figurando unha oposición do goberno a estes aprovisionamentos, aínda que xa vimos o resultado.

     Xa rematamos, non si lle dar o nóso mais agarimoso agradecemento ó Sr. José por compartir con nós estas historias, que tentamos transcribir literalmente aquí, procurando que non perdan a complicidade e proximidade que teñen estes contos dos nosos vellos.