Pegadas dos nósos antergos

DENDE a primeira xuntanza do nóso humilde grupo de historia xa temos dado algunhas interesantes voltiñas pola nosa Illa para partillar entre nós cós pandullos que cada un xa coñecíamos, así como tamén para permutar opinións nos entornos mais vencellados á historia.  
Tamén fomos facendo o nóso particular álbum arqueolóxico no que xa temos unha chea de interesantes fotos, algunhas das cales ilustran este post.    Hai Pías con canais xeométricamente dispostos, Aras rituais, Pedras Chantadas (menhires) e outras estranas formas que deben ser interpretadas polos correspondentes profesionais. Continuaremos teimando en acadar a súa intervención pra que alomenos nos ilustren na axeitada interpretación destes vestixios do pasado, que fican espallados por toda a xeografía da Illa sin aparente orde pra nós, aínda que coa certeza da ligazón que manteñen con tódalas manifestacións arqueolóxicas que abundan árredor.  
  
Non é nada orixinal lembrar que os vencellos mais pertos témolos no Areoso, onde xa hai mais de vinte anos que se levan facendo estudos que están a abrir á luz importantísimos xacementos do Megalítico (<3000ac)e da Idade do Bronce(<1000ac) que tan merecida relevancia están a acadar en medios académicos.    Mais debemos sinalar que precisamente estes valiosos achádegos tamén veñen a producir no nóso Grupo un certo desencanto, pois ollamos cómo se focaliza toda a atención neles dun xeito que ás veces semella demasiado conxuntural, cando non froito do oportunismo mediático,  esquecendose do que nós consideramos indispensable para completar a análise dos traballos, como é o necesario estudo dos asentamentos humáns que foron o seu berce.
Segundo as propias conclusións de ditas excavacións,  no Areoso nunca houbo establecementos humáns permanentes, senón en todo caso, estacionais, có que no noso Grupo a pregunta xurde espontánea: de onde saleu logo aquela xente que dou construído estes importantes monumentos megalíticos?

baixos de area entre a Illa e o Areoso (google maps)

Como os Pandulleiros somos moi atrevidos, diremos que para nós resulta concluínte que toda esa actividade humán tiña necesariamente a súa orixe nos asentamentos que sen dúbida houbo por toda a Illa de Arousa.     Temos moi presente que eramos e seguimos a ser o lugar mais achegado a eles cós requisitos precisos que permitían a subsistencia de calquera comunidade, nómada ou semi-nómada: boas condicións para a pesca e o marisqueo, caza, e o mais importante, fontes permanentes de auga potable. Quedaría polo tanto o Areoso (como tamén afirman as conclusións das excavacións) relegado en exclusiva á actividade relacionada cós ritos funerarios. Ademais daquela o nível do mar podía estar de 3 a 5 metros por baixo do que temos hoxendía, o que faría que a lingua de area que xungue na actualidade as dúas illas trocase nun paso en seco, có que se faría mais doada polo tanto a comunicación entre ámbalas dúas zonas, facendo mais probable aínda a nosa hipótese.    En calquera caso, as pegadas deixadas por aquelas primitivas comunidades na Arousa son, para nós evidentes, como axudan a demostrar as fotos coas que ilustramos este artígo.

E qué podemos dicir dos xacementos rexistrados pola “autoridade competente” coma o dos Tarais, ou o Campo dos Bufos, que fican abandoados á súa sorte, a pesares da riqueza histórica que atesouran,  dos que por certo a meteoroloxía se vai encargando das "excavacións" inverno tras inverno, á falla de outras iniciativas oficiais que nunca dan chegado. 
Para nós non é comprensible esta desidia, pois xa ó remate dos traballos de excavación da necrópole dos Bufos nos anos 60 se decataron os arqueólogos da importancia do entorno desa zona, anotando o seguinte parágrafo nas fichas arqueolóxicas do Museo de Pontevedra: 

• ...“En los alrededores de tal necrópolis hay señales evidentes de antiguas fortalezas pertenecientes a la Edad de Hierro, Bronce o Piedra”. 

Non semella polo esquecemento ó que foi relegado este sitio que se  lle concedese demasiada importancia a estas anotacións. Polo que ó noso Grupo respecta, si ben asumimos que estas "sinais evidentes" non supoñen acaso grandísimos descubrimentos tomándoos nun contexto amplo, tamén é certo que pra nós este patrimonio histórico tén unha trascendencia esencial, como elementos únicos que falan da historia da Illa, que é o que a nós por descontado mais nos interesa, como entusiastas da historia do noso pobo.

Chegados a este acaído punto temos por último que facer un dramático chamamento, pois os Bufos ou os Tarais, ou mesmo o Areoso, estánse a ir literalmente “polo mar ábaixo” cos temporais do inverno que como xa comentabamos antes, éles sí que os están a expoliar arrabuñándolle unha parte cada vez, e esvaecéndose con cada anaco estragado unha parte vital da historia da Illa de Arousa. Agollá esta mensaxe na botella que deixamos aboiando neste cibernético mar chegue a algures...

Rematamos..., sirva alomenos este sermón có que mortificamos ó lector coma un pretexto pra espallar entre os Arousáns o gozo pola nósa historia, contaxiándolle esa "enfermedá dos pandullos" da que somos doentes no nóso Grupo. Pra os que conseguíchedes chegar a este final do artigo témosvos que dar malas novas: Xa estades contaminados con ese virus pandulleiro... alomenos un chisquiño.