Os Barcos de Pasaxe

'click' na foto pra ampliala

    Hoxe achegamos esta composición fotográfica cós desaparecidos barcos de pasaxe, resignadas víctimas dos cambios que trouxo consigo a tan suspirada ponte. A ollada destas imáxes lémbranos outras épocas e outro xeito de vivir. Viaxar a Vilagarcía, á Pobra ou a Ribeira nestes barcos era toda unha odisea na que xa contabas botar todo o día. O traxecto a Vilagarcía levaba 45 minutos mais ou menos, se mal non lembro, mais o viaxe non se facía por calquera cousa, tíñalo que encher bén de tarefas, porque só había unha quenda pola mañán e outra pola tarde. Ás veces podíase eludir facéndolle a encarga ó Señor Allo, ou ó Señor José, ou Genaro, ou Marcelino... E cando non había mais remedio que viaxar, había que aproveitar para facer nesas horas todo aquilo que era preciso: ir ó especialista, ó mercado, á praza, comprar zapatos ou roupa ós comercios ou levar ou ir busca-lo reló que se lle deixou na xoiería para arranxar.

     Lembro como os da Arousa sempre xogabamo-lo comodín da nosa condición insular pra nos saltar os turnos no médico ou nas compras, con aquelo de: "A ver si me pode pasar, que son da Illa e vou perde-lo barco", ou cando estabas mais lonxe, en Pontevedra ou Santiago, "...que vou perde-la combinación pró barco", argumento dabondo pra abranda-la comprensión dos que tiñas diante, que sempre concedían a dispensa solicitada.   E tamén lembro con nostalxia o caixonciño do armario da cociña onde meu abó, patrón do "Marita", gardaba as encargas dos veciños: relós avariados, aneis rompidos, algún pequeno fardiño misterioso, papeliños con anotacións, moedas... encargas por facer e outras que agardaban pacientes a súa recollida, ou as que xa non ían buscar porque xa non servían pra arreglar.

     Porque daquela había que reparar, ou remendar, ou aproveitar... o mesmiño que agora. ;-)

     Aínda me parece escoitar aquelas fortes e longas pitadas do Marita, que retumbaban dramáticas e cheas de tristura na alborada, anunciando que un veciño deixaba atrás toda unha vida e marchaba para América. Era o último adeus á súa Arousa, porque nas contas que botaban non se anotaba o retorno pra ése camiño que ían emprender. Eran emigrantes que buscaban con ilusión o futuro, fuxindo da penuria á que os condeaba aquel presente, màis un viaxeiro á forza, propietario dun pasado que non lle deixaba desmarrar do Xufre.

     Eran barcos que trazaban historias por toda a Ría, forxando fortes lazos a unha e outra beira coas ansias e inquedanzas da sensible "carga" que levaban e traían, unhas veces á Festa da Guadalupe de Rianxo, outras ó Nazareno da Pobra, ou outras ós “derbis” futboleiros de máxima rivalidade á Vilaxoan có San Martín, ou ó Grove contra o Anduriña, ou a Portonovo... en fin, que lonxe de nos separar, este mar que clausura a nósa Illa, xunguíanos dun xeito moito mais entrañado do que a nova vía terrestre nos achega hoxendía, certamente mais práctica e rápida, pero tamén que menos vencella ás persoas e ás súas cousas de ámbalas dúas beiras, cecais mais individual e egoista. É un tributo que os da Arousa temos que pagar, polo nóso pecado capital de procura-lo merecido progreso, trocando a quencida madeira deses barcos cheos de historias polo frío cemento da Ponte dos nosos anseios.

     Porque daquela si non embarcabas, non ías a ningures.

Temos mais Fotos con Historia no facebook, para ir ó álbum PREME AQUÍ