Mallou un peixe






     Corría o verán do ano corenta na Illa de Arousa. Como cada día á tardiña o Falcón, un pequeno barco do racú, prepárase pra sair ó mar.

     Á fronte da tripulación está o señor Ricardo, que tiña fama de ser un dos mellores patróns da Ría. Prá última hora da tarde decide poñer rumbo a Pragheiros, polo carreiro de Sagres. Alí espera tomar unha boa marea de caixas de sardiñas, que abundan neses días.

     Chegan ó lugar á noitiña pero o piquero da tripulación non é quen de ollar banco de peixe algún. Daquela o señor Ricardo, guiado pola súa sempre certeira experiencia, decide poner rumbo Norte.

     Levaban unha hora navegando amodiño cando o piquero divisou un bó banco de peixe. “Ardía o mar”, como din os mariñeiros cando as sardiñas andan arrente da superficie, e a luz da Lúa fainas resplandecer. Coa espectaviva da enchente de peixe que ían tomar, o señor Ricardo manda arriar rápidamente a chalana pra comezar a rodear a mancha de peixe co aparello.

     Mais de repente, o banco de sardiña esvaécese no fondo do mar diante dos ollos de toda a tripulación, que queda abraiada. Comentan o estrano suceso mentres recollen o aparello a bordo sen tomar nada, nin tan siquera o chegaran a largar, e sen dar créto ó que vén de acontecer, que nunca lles sucedera antes. En fin, non queda outra que seguir a buscar pola zona por ese banco de sardiñas que se lle acaba de escurrir antre os dedos.

     Non pasara moito tempo ata que o piquero volve a poñer en guardia ó Señor Ricardo e a toda a tripulación do Falcón: “banco de peixe a proa”, avisa o emocionado vixía.

     - "Pode ser o mesmo cardume que escapou hai un pouco, mais desta vez non vai a haber quen vos safe", pensou o patrón, que xa daba as ordes precisas para esta segunda tentativa, e ata botaba contas das caixas que ían tomar, porque a mancha que se divisaba metía medo do grande que era… O arrollo era tremendo, debido a que aínda lle acordaba a todos o que sucedera un par de horas antes, e non querían que volvera a pasar mais.

     Mais, para asombro duns e doutros, aínda non remataran cós preparativos para o segundo lance cando a inmensa mancha de peixe vólveselle a esvaecer diante dos fuciños, tan repentinamente coma da outra vez. O patrón do Falcón, desconcertado, pasa da sorpresa ós xuramentos, pois nunca tal lle sucedera. Matinaba pra sí onde carallo estaba o fallo pra que pasara esta contrariedade por dúas veces xa. O señor Ricardo semellaba nervioso, mais estába convencido de que volverán atopar o banco, polo que mantén fixo o rumbo Norte.

     Están a altura de Fisterra cando o piquero volve por terceira vez a ollar dende a proa do barco unha gran mancha de peixe. E veña a repetiren a manobra. Arrodean o banco de peixe co aparello pero... cando pensan que nesta ocasión todo vai saíndo a xeito, acontece algo mais incrible aínda.


     Desta vez a mancha de peixe non se esvaece no fondo senón que se percibe con claridade como a súa sombra se aproxima a superficie ata que de repente, ante os atónitos ollos coma pratos do patrón, piquero e tripulación, vai collendo forma unha “cousa” que comeza a emerxer da auga. A descomunal mancha de peixe acababa de se converter nun submarino, que xa aboiaba diante dos atordoados ollos que os mariñeiros fregan e refregan sen dar créto.

     - Pero qué carallo é eso! bérralle o señor Ricardo á sua tripulación que, có queixo no chan e cós ollos chispeando mais aínda que cando arde o mar, asisten ó espectáculo do  “peixe” que veñen de tomar.

     Polas marcas que puderon apreciar no costado da torre do submarino, decatáronse de que era inconfundiblemente alemán. De súpeto, ábrese a escotilla, e do alto da torreta non sae ningún alemán, senón un galego que berra cara a éles:

     - A ver a qué carrallo andades, que levades toda a noite detrás de nós. Querémonos situar no punto de aprovisionamento e por culpa vosa non hai maneira. Xa podedes levar o lume de aquí!

     - Confundímosvos cun banco de peixe,  xustifícalle o Señor Ricardo ó irritado tripulante do submarino. 

     - Pois máis vos vale liscar daquí e non encabrear ós alemans que teño aquí embaixo, porque podédelo pasar moi mal... O que falaba era un dos patróns galegos que os alemáns incorporaban ás veces coa tripulación dos seus submarinos para maniobraren arrente da nósa costa, pola utilidade que o seu dominio déla lles aportaba pra levar a cabo os aprovisionamentos que os nazis efectuaban con frecuencia nas Rías galegas durante a Segunda Guerra Mundial.

    Ó chegar a porto poucos creían a historia que contaba a tripulación do Falcón. Oficialmente a España de Franco non entrara na Segunda Guerra Mundial, ainda que os nosos mariñeiros eran ás veces testigos de cómo dun xeito clandestino e oficioso apoiábase a intendencia dos submarinos nazis, có que se facilitaban as súas actividades bélicas afundindo calquera buque aliado que desafiara cruzar o Atlántico.

     Un par de anos máis tarde escoitouse pola Arousa a nova de que a Marina inglesa afundira un submarino alemán á altura das Cíes. Quizais fose o que xa “pescara” o señor Ricardo, ainda que iso nunca o saberemos.









4 comentarios:

  1. Pero qué gran historia!! Gracias por rescatala, que nos días de hoxe, nin nos empanamos de nada!

    ResponderEliminar
  2. jajjaja xenial hisoria dos nosos antegos,cantas mais teremos agochadas na memoria dos nosos abos,animo pandulleiros que grazas a vos,estou seguro que as iremos coñecendo.

    ResponderEliminar
  3. Como sempre, bonita historia que debemos recordar e debe quedar para a posteridade.Moi entañable.

    ResponderEliminar

>>> Pódeste expresar libremente, só limitaremos o conteúdo ó obrigatório respecto que todos nos merecemos.